Obudziłam się w Wigilijny poranek. Śniegu już prawie w ogóle nie było... W domu natomiast? Ba! Święta na całego! Choinka ślicznie ubrana (skromnie mówiąc... A co! Raz się mogę pochwalić! Ja ją ubrałam! <3), pomarańcze ozdobione goździkami, świeczniki na kominku, obrus, serwetki! Prócz potraw wszystko było gotowe. Ja zawsze wszystko musiałam mieć pod kontrolą i wcześniej gotowe, w razie jakiś problemów. Gdy upiekłam kolejne 50 pierniczków i je ozdobiłam, była już 14... O 16 przyszli już goście. Ciocia, wujek, kuzynki, kuzyni, babcia, dziadek... Ojjj! I nagle wszyscy:
Dużo zdrówka, szczęścia, żebyś byłą sobą, bo jesteś mądrą dziewczynką... No i oczywiście zdrówka!
Wszyscy pojedynczo jedno i to samo... Sztucznie, jakby mówili wierszyk na apelu w szkole, a może nawet bardziej.
Godzina 18, wszyscy zjedli, prezenty otwarte, kolędy wysłuchane już parę razy... A ja patrzyłam na stół. Parę dni ja, mama i tata poświęciliśmy na przygotowanie tego wszystkiego, a ja przez 2 dni piekłam pierniczki: na choinkę i dla gości. Wszyscy to zjedli w ciągu mniej niż dwóch godzin! Nikt nie docenił... Trudno. Nie potrzebowałam żabych pochwał, choć było mi szkoda rodziców.
Godzina 20. Goście zbierają się do wyjścia. Odprowadziłam wszystkich do drzwi. Potem zarzuciłam kurtkę i poszłam zamknąć bramę. Usłyszałam kogoś za drzewem tuż przy ogrodzeniu, uznałam jednak, że to był jakiś zwierzak. Szelest powtórzył się jednak parę razy i ujrzałam czyjś ślad. Wystraszyłam się i nie zważając, że nie domknęłam bramy, zaczęłam biec w stronę drzwi. Kroki były coraz szybsze i głośniejsze. Nagle ktoś chwycił mnie za rękę, a ja wręcz straciłam ze strachu głos. Serce waliło mi jak nigdy wcześniej. Bałam się...
Ktoś przyłożył mi usta do ucha i szepnął:
-Czego się boisz?
Rozpoznałam jednak głos Lucasa i od razu odetchnęłam.
-Ufff... bałam się, że to jakiś... psychol.
-Chciałem przyjść wcześniej, ale babcia mnie zatrzymała. Przepraszam. Ale co powiesz żebyś wstąpiła do mnie?
-Proszę?
-Mieszkam przecież z 15 domów dalej. Dojdziemy tam w... 5 minut? Jeśli się pospieszymy.
Wróciłam do domu, zawołałam do rodziców, że idę na spacer i poszłam z Lucasem.
Dom był bardzo przytulny i świąteczny. Lucas poszedł zrobić mi kakao i kanapki, a ja postanowiłam rozjrzeć się po domu. Gdy zobaczyłam drzwi tabliczką "Pokój Lucasa" coś kazało mi tam poszperać. Nie myślałam o tym, że naruszam jego prywatność, w końcu mnie zaprosił!
Szok i niedowierzanie. Na podłodze było pełno jego rysunków. Niby nic, ale... To były moje rysunki!
Moje, mnie jako księżniczki, moich oczu, nas razem, a nawet mnie zanim pewnie mnie spotkał bo w czarnych włosach (ale podpisane było Annie i data to był dzień przed naszym spotkaniem)... W dodatku dwa rysunki jakiejś różowowłosej i niebieskowłosej dziewczyny... Widok mnie przeraził. Moich rysunków było tak wiele!
W pośpiechu zrobiłam zdjęcie tylko paru, gdybym mogła to kiedyś wykorzystać... Po czym wybiegłam, żeby nikt mnie tam nie zauważył.
Wtedy zauważyłam, że Lucas ciągle dziwnie na mnie patrzył, a ja to wcześniej ignorowałam. Serio zaczynałam się bać...
Do dzisiaj mam to zdjęcie i chętnie Wam je pokażę.
![rysunki.jpg]()
Pozdrawiam;
Wasza Zuzia <3
Ps. Dzisiejszy wpis jest trochę dłuższy, ale dlatego, że poprzednie były krótkie![:*]( ":*")
Dużo zdrówka, szczęścia, żebyś byłą sobą, bo jesteś mądrą dziewczynką... No i oczywiście zdrówka!
Wszyscy pojedynczo jedno i to samo... Sztucznie, jakby mówili wierszyk na apelu w szkole, a może nawet bardziej.
Godzina 18, wszyscy zjedli, prezenty otwarte, kolędy wysłuchane już parę razy... A ja patrzyłam na stół. Parę dni ja, mama i tata poświęciliśmy na przygotowanie tego wszystkiego, a ja przez 2 dni piekłam pierniczki: na choinkę i dla gości. Wszyscy to zjedli w ciągu mniej niż dwóch godzin! Nikt nie docenił... Trudno. Nie potrzebowałam żabych pochwał, choć było mi szkoda rodziców.
Godzina 20. Goście zbierają się do wyjścia. Odprowadziłam wszystkich do drzwi. Potem zarzuciłam kurtkę i poszłam zamknąć bramę. Usłyszałam kogoś za drzewem tuż przy ogrodzeniu, uznałam jednak, że to był jakiś zwierzak. Szelest powtórzył się jednak parę razy i ujrzałam czyjś ślad. Wystraszyłam się i nie zważając, że nie domknęłam bramy, zaczęłam biec w stronę drzwi. Kroki były coraz szybsze i głośniejsze. Nagle ktoś chwycił mnie za rękę, a ja wręcz straciłam ze strachu głos. Serce waliło mi jak nigdy wcześniej. Bałam się...
Ktoś przyłożył mi usta do ucha i szepnął:
-Czego się boisz?
Rozpoznałam jednak głos Lucasa i od razu odetchnęłam.
-Ufff... bałam się, że to jakiś... psychol.
-Chciałem przyjść wcześniej, ale babcia mnie zatrzymała. Przepraszam. Ale co powiesz żebyś wstąpiła do mnie?
-Proszę?
-Mieszkam przecież z 15 domów dalej. Dojdziemy tam w... 5 minut? Jeśli się pospieszymy.
Wróciłam do domu, zawołałam do rodziców, że idę na spacer i poszłam z Lucasem.
Dom był bardzo przytulny i świąteczny. Lucas poszedł zrobić mi kakao i kanapki, a ja postanowiłam rozjrzeć się po domu. Gdy zobaczyłam drzwi tabliczką "Pokój Lucasa" coś kazało mi tam poszperać. Nie myślałam o tym, że naruszam jego prywatność, w końcu mnie zaprosił!
Szok i niedowierzanie. Na podłodze było pełno jego rysunków. Niby nic, ale... To były moje rysunki!
Moje, mnie jako księżniczki, moich oczu, nas razem, a nawet mnie zanim pewnie mnie spotkał bo w czarnych włosach (ale podpisane było Annie i data to był dzień przed naszym spotkaniem)... W dodatku dwa rysunki jakiejś różowowłosej i niebieskowłosej dziewczyny... Widok mnie przeraził. Moich rysunków było tak wiele!
W pośpiechu zrobiłam zdjęcie tylko paru, gdybym mogła to kiedyś wykorzystać... Po czym wybiegłam, żeby nikt mnie tam nie zauważył.
Wtedy zauważyłam, że Lucas ciągle dziwnie na mnie patrzył, a ja to wcześniej ignorowałam. Serio zaczynałam się bać...
Do dzisiaj mam to zdjęcie i chętnie Wam je pokażę.
Pozdrawiam;
Wasza Zuzia <3
Ps. Dzisiejszy wpis jest trochę dłuższy, ale dlatego, że poprzednie były krótkie
